ای هموطن.....دورازوطن....چگونه ایم
ازراهی دور آمده ایم....ازپشت ابرها....ازماورای دریاها....ازفرازکوه ها
باکوله باری ازغم....باچهره ای پرماتم....بادلی پرازحسرت گذشته ها
گذشته هایی که ازیادرفتنی نیست...درباورخاطرمان برای همیشه بانقشی آتشین خودنمایی میکند
دوستانمان راترک کرده ایم...عزیزانمان را به ماتم نشانده ایم
آشیانمان رارهانموده ایم تاگردبیکسی برخرابه هایش به نشیند
جغدبیرحم زمان صدای چندش انگیزش راجانشین خنده شادمانمان سازد
ازاین هجرت....ازاین دگرگونی...ازاین جابجایی...چه طرفی بسته ایم....چه سودی برده ایم
بافرهنگی عاطفی....بادلی به لطافت شبنم بهاری...وباادبیاتی پربار
به سرزمینی گام نهاده ایم...که شهرهایش همه بی فریادندومردمانشان باعاطفه بیگانه
دلهاشان به سختی سنگ خاراست...بدون محبت وسرد...ادبیاتشان آمیزه ایست ازخشونت وشهوت
کمتر صدای آشنا به گوشمان میرسد...به ندرت عزیزم وجانم می شنویم
هرچه هست کاراست وکار دیوانه واربیش از توان معمول .
دیگر انسان نیستیم....باشادی بیگانه ایم...عاطفه دردرونمان مرده است
ازنوای مرغ خوش آوا لذت نمی بریم...از تماشای سبزه زارزمردگون شادنمی شویم
باده ناب درجمع دوستان گرممان نمی کند...درگوش همسرمان زمزمه محبت سرنمیدهیم
وباکمال بیرحمی دست نوازش برسرکودکان نمی کشیم
هم میهن....برادرم ...خواهرم....دخترم ....پسرم...دمی به داوری به نشین
به بین به کجامیروی....راه تو راه انسان راستین است؟؟؟؟
توماشین نیستی ساخته شده ازپولادوپلاستیک که با شریانهایت ازبرق وبنزین تغذیه کنی
توبا عشق ساخته شده ای...از تصادم دواحساس آتشین هستی یافته ای
بالذت ساخته شده ای....باناله به دنیا آمده ای...لاجرم باید بامحبت زندگی کنی
هموطن....ازمن بپذیر...دراین غربت اجباری...درمحیط کار...درآغوش خانواده...درکنار دوستان
هماره به خاطرداشته باش....ایرانی هستی...با فرهنگی عاطفی ...
باادبیاتی پربار...بااحساسی به لطافت ژاله بهاری
پس ..باکمال سربلندی ازایرانی بودنت...ازگذشته پرافتخارت
دوست داشته باش وبگذار دوستت داشته باشند
باشدکه....به یاری اهورامزداخداوندجان وخرد
درجمع دوستان ...عشق باشد محبت باشد ...عاطفه باشد
دورازغم .....دوزازدورویی...دوراز حسادت
به یاد کشوربزرگمان ایران...به امید بهروزی این سرزمین پاک
هموطن.....ای عزیزترین عزیزانم...زنده بمان وسربلند
تاایران جاودان بماند
بادرود محسن فربخش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر