فری زآن زلف مشکینش چو زنجیر
فتاده سدهزاران کلج بر کلج
یا رودکی سراینده سده های سه و چهار سروده است:
ای آنکه من از عشق تو اندر جگر خویش
آتشکده دارم سد و بر هر مژه ای ژی .
.....................
چرا اکنون ، آن را به "ص" می نویسند و "س" را نادرست می پندارند؟
در دهخدا چنین آمده است:
صد:: [ ص َ ] (عدد، اِ) عدد معروف لفظ فارسی است ، در اصل به سین مهمله بوده است ، قدما بجهت رفع اشتباه بکلمه ٔ دیگر که سد باشد بمعنی حائل و مانع، اسم عدد را به صاد نوشتند. (غیاث اللغات ). نماینده ٔ آن در ارقام هندی 100 و در حساب جمل ق باشد و به عربی مائة. (منتهی الارب ). عدد پس از نود و نه و پیش از صد و یک
در اینجا نمی خواهیم به هیچ روی درباره دبیره پارسی یا رسم الخط عربی گفتگو کنیم. ولی کوتاه اینکه دبیره پارسی، "ص" ندارد و آنچه که پارسی است "س" است. دبیره پارسی از هر واژ تنها یک بند(حرف) دارد. زیرا هر چه زبان کهن تر باشد، دستور های ساده سازی آن پیشرفت بیشتری کرده است. پس واژگان پارسی و هرآنچه که از زمان پیش از اعراب به ایران آمده، بایستی با "س" نوشته شود.
البته در بسیاری از جاها، خود عرب ها "س" را به "ص" چرخانده اند. مانند "صندوق" که عربی شده "سندوگ" می باشد.
.....................
چرا پا فشاری بر بازنویسی با "س" به جای "ص"؟
عربی نویسی در سده های پیشین روند فزاینده ای داشته است. به گونه ای که ایرانیان، بسیاری از واژگان خود را با رسم الخط عربی نوشته اند. پس از گذشت زمان، شک و دودلی در دل مردم پدید می آید که آیا این واژگان پارسی هستند یا عربی . شاید بسیاری ندانند که این واژگان زیر همگی پارسی هستند:
صدا، صوت، اطو، طشت، طوطی، طلا، طاس
.....................
برگه
زبان پارسی پویا ، برای آغاز یک جنبش پارسی نویسی از این واژه آغاز می کند و این شماره را با "س" پارسی می نویسد و نه "ٌص" عربی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر