گوشه هایی از کتاب مستطاب «گفتمان الرجال»
حاوی دوبیتی های طنز آمیز اجتماعی ـ سیاسی و فرهنگی / اثر : م.سحر
....................................................................................................
دوبیتی های مُماشات الدولهء سیادتخواه جنابِ گُفتمان علیشاه
□
مو کاندرعاشقی هم کیش ِشاهم
چه سازُم با دلِ جمهور خواهُم ؟
که یارِ مُشرکانِ بُلشویکُم ؛
که دستِ مُصلحین ِ دین پناهُم
□
برای ما همین«جُمهور» کافیست
فقط اسلامی اش قدری اضافی ست
بهار است و سیاست مست و دین مست
بجو جُفتی که فصل ِائتلافی ست !
□
مو ایرانشهر را دروازه بانُم
شریکِ دزد و یارِ پاسبانُم
به حمّام ِزنانم ره ندادند
از آن خواهان ِبحث وگُفتمانُم!
□
مو خویشُم جمله ابنای زمان را
زمانی گرگ را، گاهی شبان را !
تو استادِ چماقی ، من دیالوگ
بیا برپا کنیم این گفتمان را
□
گرانُم ، ارزشی هنگُفت دارُم
که با تقوا و دانش گُفت دارُم
مو اهل ِگُفتمانُم در سیاست
بیا بنشین که حرفِ مُفت دارُم !
مبارز «تا حدِ مقدور»ی اُم مو
رُکُم، در سِلکِ نامستوری اُم مو
به تاجِ زرنشونِ شاه سوگند
در ایران طالبِ جمهوری اُم مو!
:::::::::::
دوبیتی های حضرتِ آقابالاخانِ وجیه اُلملّه
قطارِ جبهه را جا می نهُم ؟ خیر!
تو را با یار تنها می نهُم؟ خیر!
مو که با باغبونش باجناقُم
مُصدق را به تو وامی نهُم ؟ خیر!
□
مُصدق از مویه ، شغلُم دلیلش
که عُمری کرده یُم ذکرِ جمیلش
مو اربابُم که دارُم مرده ریگ از
جنابِ باغبونش ، دسته بیلش!
□
اگر مو با مُصدق هم صدایُم
زبیست و هشتِ مرداد آشنایُم !
بیا و سنگکِ داغ از مو بستون
که نانوای تنورِ کودتایُم !
□
مو که اهلِ ریاست نیست خیلی ؛
به جُز ملّت ندارُم هیچ میلی !
حدیثِ مِهرِ مو با نام ِ ایشون
حدیثِ عشق ِمجنون است و لیلی !
□
هَلا ملّت، خوشا مِهر و وفاتو
اگر عاشق نبودُم مو صفاتو؛
نمی کردُم به پیشت خرچرونی
نمی رفتُم برایت «نوفل لو شاتو» !
::::::::::
دوبیتی های دلاّل الاسلام ، حاج آق عبداُلبورژوا میدانِ باری
دکان و کوی و بیت و باغ دارُم
به کاخ ِ مؤمنان اُطراق دارُم
ز دین تا آدمیت، راه صَعب است؛
مو پیشانی به انبُر داغ دارُم
□
زتُجّارُم به بازارُم گُذر بی
سرُم شیخ و فقیهُم تاج ِسر بی
خری سرگرم ِ کارِ اقتصادُم
که طبقِ امر ِ رهبر کار ِ خر بی !
□
مو دلاّلِ فضولاتِ فرنگُم
که با مغرب زمین درحال ِجنگُم
مُسلّح با دو من پشم و بلاهت
حریصی کُند ذهن و تیزچنگُم!
□
مو دلاّلی به صورت ، بورژوایُم
به معنی پادوی حاج ممرضایُم
دِهِ بی صاحبی و پول ِ نفتی ست
شریکِ دزد ، یعنی دهخدایُم !
□
مرا از علم و از صنعت خبر نی!
به جز دلاّلی یُم ذوق ِ دگر نی !
پس ِ رایانه توی جِت سوارُم
اگرچه جِت سواری کارِ خر نی !
□
مرا از علم و صنعت بی نیازی ست
که از دلاّلی یُم اسلام ، راضی ست !
مو در ایران فروشی بی جوازُم
مُراد از بورژوازی ، بی جوازی ست !
□
مو که پروار بندِ لات و پاتُم
امین ِ مؤمنین و مؤمناتُم
به غارت می برُم اموالِ ملّی
به مُلاّ می دهُم خُمس و ذکاتُم !
□
به هر نهضت ، عَلَم بر کول ِ مو بی
وزیر و پادشا معزول ِ مو بی
عروسی ِ نَنَم با پول ِ ملّت
عروسی ِ خدا با پول ِ مو بی !
□
زشرکت با دیانت ، ربع ِ قرنی ست
که دلاّلی ز مو دلاّل تر نیست
جهان بازار و ما بازاریانیم
وطن هم جُز متاعی بر گُذر نیست !
□
مو کزبازاریان ِ خوش صفاتُم
امین ِ مؤمنین و مؤمناتُم
به غارت می برُم اموال ِ ملّی
به ملاّ می دهُم خُمس و ذکاتُم !
□
رجالِ مؤمن ِ بازاری اُم مو
ز دین پُر ، وز حَمیّت عاری اُم مو
به سنگِ آدمی مثقالی اُم لیک
خریّت خواستی ، خرواری اُم مو!
:::::::::::
دوبیتی های مولانا نورالدین، ابنِ ابی الفَکور
سری لاهوتی و پایی زمینی
مو مشهورُم به روشنفکرِ دینی
گَهی با عاشقانُم هم نوایی
گَهی با قاتلانُم هم نشینی !
□
به انسان کوبی ِ پوتین و نعلین
شفاعت از خدا خواهُم در این بین !
مویُم مجموع ِ روشنفکری و دین
انا نَوعاً عجیباً ذوحَیاتِین !
□
مو مردم را به خود سالار خواهُم
خدا را بانی ِ این کار خواهُم
اگر گویی:«خدا را صاحبانی ست!»
فراموشیت از این پندار خواهُم !
□
به فکرِ ارضی و ذکرِ سَمایی
رهی خواهُم گشودن تا رهایی
«دِریدا» ی مفاتیح اُلجَنانُم
خوشا ایّام ِ عصرِ روشنایی !
□
مو دانشمندِ اخذ و اقتباسُم
رفیق ِ حاکم و غمخوارِ ناسُم
گَهی بوبکر و گاهی بوحنیفه
گَهی قاری، گهی حافظ شناسُم !
□
ندیم ِ علم و اخلاق و تُفنگُم
ولایت را رفیق ِ چَرس و بنگُم
مو بر«فرهنگِ ایران» پاسدارُم
که پشم آلوده ای با فـَرّ و هَنگُم
□
مو درویشُم که بیشیّ و کمی را
همین دارُم غم ِ آکادمی را
ز فرطِ دردِ دین و دردِ فرهنگ
نبینُم سنگسارِ آدمی را !
□
مو در آکادمی جنّت مکانُم
قرین با نام و جاه و آب و نانُم
تبرداران ِجنگل را اجیرُم
نهالِ علم و دانش می نشانُم
:::::::::
دوبیتی های جنابِ ابو المؤبد، المُستعفی عن الیسار
مو که در کاسبی تکنیک دارُم
برای ماست بُردن خیک دارُم
قُماش ِ نوبری از کیش ِ زرتُشت
برای ملّتِ تاجیک دارُم
□
اوِستا خواندهء ایرانی یُم مو!
گَهی زرتُشت و گاهی مانی یُم مو!
به حقّ ِحضرتِ امشاسپندان
خریدارِ بُتِ نادانی یُم مو !
□
زدنیا دیدن و دانش خریدن
ندیدُم غیرِ رؤیا پروریدن
که اکنون روی شاخ و برگِ تاریخ
نشستَستُم به قصدِ بُن بُریدن !
□
ز دوران ، سالیان در پُشت دارُم
کلیدِ آرزو در مُشت دارُم
ز مأکولاتِ اسلامی ملولُم
هوای سُفرهء زرتُشت دارُم
□
گَهی فلاح ِ کاهو و هویجُم
گَهی در پشتِ اُسطُرلاب و زیجُم
مُنجّم باشی ِ ایّام ِ آتی
به عهدِ رفتهء ایرانویجُم !
□
مو چشمُم از فرنگی زاغ تر بی
خرُم از قبرسی قبراق تر بی
به هر معبد شدُم ، آن کاسه بودُم
که از آش ِدرونش داغ تر بی !
□
از اکنون تا به ایرانشهرِ آمال
پُلی بستُم هزار و چارصد سال
ولی بالا ندونُم رفت ، زیرا
کنارِ پُل، خرُم افتاده در چال !
□
خلل در کارُم از معمارِ کُل بی
بهشتُم آن ورِ چینوت پُل بی
از آتشبارِ دوزخ چون گُریزُم
که ره دشوار و شیطان پُشتِ رُل بی !
::::::::::::::::::::::
م.سحر 2004
حاوی دوبیتی های طنز آمیز اجتماعی ـ سیاسی و فرهنگی / اثر : م.سحر
....................................................................................................
دوبیتی های مُماشات الدولهء سیادتخواه جنابِ گُفتمان علیشاه
□
مو کاندرعاشقی هم کیش ِشاهم
چه سازُم با دلِ جمهور خواهُم ؟
که یارِ مُشرکانِ بُلشویکُم ؛
که دستِ مُصلحین ِ دین پناهُم
□
برای ما همین«جُمهور» کافیست
فقط اسلامی اش قدری اضافی ست
بهار است و سیاست مست و دین مست
بجو جُفتی که فصل ِائتلافی ست !
□
مو ایرانشهر را دروازه بانُم
شریکِ دزد و یارِ پاسبانُم
به حمّام ِزنانم ره ندادند
از آن خواهان ِبحث وگُفتمانُم!
□
مو خویشُم جمله ابنای زمان را
زمانی گرگ را، گاهی شبان را !
تو استادِ چماقی ، من دیالوگ
بیا برپا کنیم این گفتمان را
□
گرانُم ، ارزشی هنگُفت دارُم
که با تقوا و دانش گُفت دارُم
مو اهل ِگُفتمانُم در سیاست
بیا بنشین که حرفِ مُفت دارُم !
مبارز «تا حدِ مقدور»ی اُم مو
رُکُم، در سِلکِ نامستوری اُم مو
به تاجِ زرنشونِ شاه سوگند
در ایران طالبِ جمهوری اُم مو!
:::::::::::
دوبیتی های حضرتِ آقابالاخانِ وجیه اُلملّه
قطارِ جبهه را جا می نهُم ؟ خیر!
تو را با یار تنها می نهُم؟ خیر!
مو که با باغبونش باجناقُم
مُصدق را به تو وامی نهُم ؟ خیر!
□
مُصدق از مویه ، شغلُم دلیلش
که عُمری کرده یُم ذکرِ جمیلش
مو اربابُم که دارُم مرده ریگ از
جنابِ باغبونش ، دسته بیلش!
□
اگر مو با مُصدق هم صدایُم
زبیست و هشتِ مرداد آشنایُم !
بیا و سنگکِ داغ از مو بستون
که نانوای تنورِ کودتایُم !
□
مو که اهلِ ریاست نیست خیلی ؛
به جُز ملّت ندارُم هیچ میلی !
حدیثِ مِهرِ مو با نام ِ ایشون
حدیثِ عشق ِمجنون است و لیلی !
□
هَلا ملّت، خوشا مِهر و وفاتو
اگر عاشق نبودُم مو صفاتو؛
نمی کردُم به پیشت خرچرونی
نمی رفتُم برایت «نوفل لو شاتو» !
::::::::::
دوبیتی های دلاّل الاسلام ، حاج آق عبداُلبورژوا میدانِ باری
دکان و کوی و بیت و باغ دارُم
به کاخ ِ مؤمنان اُطراق دارُم
ز دین تا آدمیت، راه صَعب است؛
مو پیشانی به انبُر داغ دارُم
□
زتُجّارُم به بازارُم گُذر بی
سرُم شیخ و فقیهُم تاج ِسر بی
خری سرگرم ِ کارِ اقتصادُم
که طبقِ امر ِ رهبر کار ِ خر بی !
□
مو دلاّلِ فضولاتِ فرنگُم
که با مغرب زمین درحال ِجنگُم
مُسلّح با دو من پشم و بلاهت
حریصی کُند ذهن و تیزچنگُم!
□
مو دلاّلی به صورت ، بورژوایُم
به معنی پادوی حاج ممرضایُم
دِهِ بی صاحبی و پول ِ نفتی ست
شریکِ دزد ، یعنی دهخدایُم !
□
مرا از علم و از صنعت خبر نی!
به جز دلاّلی یُم ذوق ِ دگر نی !
پس ِ رایانه توی جِت سوارُم
اگرچه جِت سواری کارِ خر نی !
□
مرا از علم و صنعت بی نیازی ست
که از دلاّلی یُم اسلام ، راضی ست !
مو در ایران فروشی بی جوازُم
مُراد از بورژوازی ، بی جوازی ست !
□
مو که پروار بندِ لات و پاتُم
امین ِ مؤمنین و مؤمناتُم
به غارت می برُم اموالِ ملّی
به مُلاّ می دهُم خُمس و ذکاتُم !
□
به هر نهضت ، عَلَم بر کول ِ مو بی
وزیر و پادشا معزول ِ مو بی
عروسی ِ نَنَم با پول ِ ملّت
عروسی ِ خدا با پول ِ مو بی !
□
زشرکت با دیانت ، ربع ِ قرنی ست
که دلاّلی ز مو دلاّل تر نیست
جهان بازار و ما بازاریانیم
وطن هم جُز متاعی بر گُذر نیست !
□
مو کزبازاریان ِ خوش صفاتُم
امین ِ مؤمنین و مؤمناتُم
به غارت می برُم اموال ِ ملّی
به ملاّ می دهُم خُمس و ذکاتُم !
□
رجالِ مؤمن ِ بازاری اُم مو
ز دین پُر ، وز حَمیّت عاری اُم مو
به سنگِ آدمی مثقالی اُم لیک
خریّت خواستی ، خرواری اُم مو!
:::::::::::
دوبیتی های مولانا نورالدین، ابنِ ابی الفَکور
سری لاهوتی و پایی زمینی
مو مشهورُم به روشنفکرِ دینی
گَهی با عاشقانُم هم نوایی
گَهی با قاتلانُم هم نشینی !
□
به انسان کوبی ِ پوتین و نعلین
شفاعت از خدا خواهُم در این بین !
مویُم مجموع ِ روشنفکری و دین
انا نَوعاً عجیباً ذوحَیاتِین !
□
مو مردم را به خود سالار خواهُم
خدا را بانی ِ این کار خواهُم
اگر گویی:«خدا را صاحبانی ست!»
فراموشیت از این پندار خواهُم !
□
به فکرِ ارضی و ذکرِ سَمایی
رهی خواهُم گشودن تا رهایی
«دِریدا» ی مفاتیح اُلجَنانُم
خوشا ایّام ِ عصرِ روشنایی !
□
مو دانشمندِ اخذ و اقتباسُم
رفیق ِ حاکم و غمخوارِ ناسُم
گَهی بوبکر و گاهی بوحنیفه
گَهی قاری، گهی حافظ شناسُم !
□
ندیم ِ علم و اخلاق و تُفنگُم
ولایت را رفیق ِ چَرس و بنگُم
مو بر«فرهنگِ ایران» پاسدارُم
که پشم آلوده ای با فـَرّ و هَنگُم
□
مو درویشُم که بیشیّ و کمی را
همین دارُم غم ِ آکادمی را
ز فرطِ دردِ دین و دردِ فرهنگ
نبینُم سنگسارِ آدمی را !
□
مو در آکادمی جنّت مکانُم
قرین با نام و جاه و آب و نانُم
تبرداران ِجنگل را اجیرُم
نهالِ علم و دانش می نشانُم
:::::::::
دوبیتی های جنابِ ابو المؤبد، المُستعفی عن الیسار
مو که در کاسبی تکنیک دارُم
برای ماست بُردن خیک دارُم
قُماش ِ نوبری از کیش ِ زرتُشت
برای ملّتِ تاجیک دارُم
□
اوِستا خواندهء ایرانی یُم مو!
گَهی زرتُشت و گاهی مانی یُم مو!
به حقّ ِحضرتِ امشاسپندان
خریدارِ بُتِ نادانی یُم مو !
□
زدنیا دیدن و دانش خریدن
ندیدُم غیرِ رؤیا پروریدن
که اکنون روی شاخ و برگِ تاریخ
نشستَستُم به قصدِ بُن بُریدن !
□
ز دوران ، سالیان در پُشت دارُم
کلیدِ آرزو در مُشت دارُم
ز مأکولاتِ اسلامی ملولُم
هوای سُفرهء زرتُشت دارُم
□
گَهی فلاح ِ کاهو و هویجُم
گَهی در پشتِ اُسطُرلاب و زیجُم
مُنجّم باشی ِ ایّام ِ آتی
به عهدِ رفتهء ایرانویجُم !
□
مو چشمُم از فرنگی زاغ تر بی
خرُم از قبرسی قبراق تر بی
به هر معبد شدُم ، آن کاسه بودُم
که از آش ِدرونش داغ تر بی !
□
از اکنون تا به ایرانشهرِ آمال
پُلی بستُم هزار و چارصد سال
ولی بالا ندونُم رفت ، زیرا
کنارِ پُل، خرُم افتاده در چال !
□
خلل در کارُم از معمارِ کُل بی
بهشتُم آن ورِ چینوت پُل بی
از آتشبارِ دوزخ چون گُریزُم
که ره دشوار و شیطان پُشتِ رُل بی !
::::::::::::::::::::::
م.سحر 2004
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر