گرکه
میدانستم
دوره ی
کودکیم زودچنین میگذرد
من طنابی
به گلوگاه زمان می بستم
سرآن را
به درخانه گره میکردم
تاکه
دربندشود زودو شتابان نرود
گرکه
میدانستم
شورایام
جوانی چه شتابان گذرد
بردرخانه ی
عمرم بی شک
قفلی
ازآهن وپولاد گران می بستم
تاکه
دربندشود زودو شتابان نرود
گرکه
میدانستم
رسد از
راه چنین پیری من
که
مرا زارو زمین گیرکند
میزدم چرخ
وفلک رابرهم
تازمان را
به عقب گردانم
به امیدی
که جوانی همه ی عمرشود
تاکه
دربندشود زودو شتابان نرود
گرکه
میدانستم
دوستی
هابه گمان وهم وخیالی بودست
دوستی
هاهمگی کهنه سرابی بودست
دل پردردم
را
کنده
ازسینه رها می کردم
وبه جایش
آن گاه
کینه
ودشمنی وقهر به پا می کردم
گرکه
میدانستم...............گرکه میدانستم......گویم ای کاش که میدانستم
ولی افسوس
نمیدانستم.......درندانستن همه ی عمروجوانی طی شد
فرودین
رفت به جایش دی شد
چاره ای
نیست گذرکردن ایام مرا
چاره ای
نیست مرا
توبدان
همسفرم
چاره هم
نیست ترا
بادرود
فراوان...محسن فربخش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر